Ta metodologia łączy kilka technik z Teatru Uciśnionych, jak również z teatru ulicznego. Buduje zespół i współtworzy dynamikę grupy z improwizacją i teatrem obrazu, a nawet choreografią ruchu.

Młodsi uczestnicy lub dorośli

Minimalna liczba uczestników: 7
Maksymalna liczba uczestników: 20
Liczba moderatorów: 1 - 2

Duża otwarta przestrzeń lub duży pokój.

Wygodne ubrania.

Celem jest skłonienie uczestników do pracy w grupie, ponieważ w ten sposób mogą czuć się silniejsi i bezpieczniej wyrażać siebie. Uczy ich również gotowości do podjęcia roli zarówno lidera, jak i osoby wspierającej, gdy grupa tego potrzebuje. Poprzez improwizację miękko wprowadza temat żądań politycznych, dzięki czemu uczestnicy zaczynają je
stawiać i wyrażać.

Krok 1: Potwór grupowy
Uczestnicy tworzą skupisko – stoją dość blisko siebie w grupie. Jedna osoba jest z przodu. Zaczyna się poruszać i wykonywać gesty, np. machać rękami. Reszta grupy naśladuje ten ruch. W ten sposób grupa zaczyna poruszać się w przestrzeni. Podczas ruchu każdy z grupy może wyjść na pierwszy plan i przejąć przywództwo – rozpocząć nowy rodzaj ruchu. Reszta grupy zawsze podąża za obecnym liderem.
Krok 2: Głos
Ruch i gesty trwają, ale dodajemy głos. Osoba prowadząca zaczyna wydawać odgłosy, mogą to być słowa i mowa lub tylko niektóre dźwięki. Reszta grupy ponownie naśladuje obecnego lidera. Lider zmienia się tak jak wcześniej.
Krok 3: Chcę!
Uczestników instruuje się, aby od tej chwili prowadzący wyraźnie wyrażał żądanie, mówiąc: „Chcę (żądanie)” – Cała grupa powtarza: „Tak, chcemy (żądanie)”. Na przykład:
Lider: „Chcę spać!” Grupa: „Tak, chcemy spać!” Następnie lider zaczyna wykonywać to, czego żądają, grupa nadal naśladuje lidera. Kiedy ktoś, ktokolwiek z grupy czuje, że ma dość tej aktywności, może zająć pozycję lidera, wykrzykując kolejne żądanie, a grupa podejmuje nową aktywność jak poprzednio. W tej części spójność grupy może zacząć się rozpraszać, nie musi już dokładnie naśladować lidera. Na przykład: jedna osoba może położyć się i spać na podłodze, a druga może spać na stojąco.
Krok 4: Żądania polityczne
Uczestnicy są instruowani, aby kontynuować poprzednią działalność, dopiero od tego momentu wyrażone żądania mają mieć charakter polityczny. Na przykład: Lider: „Chcę sprawiedliwości klimatycznej!” Grupa: „Tak, chcemy sprawiedliwości klimatycznej!”. Nawet jeśli wyrażone żądania stają się bardziej abstrakcyjne, uczestnicy są zachęcani do użycia wyobraźni, aby to wyrazić (na przykład: sprawiedliwość klimatyczna) za pomocą ciała, ruchu i głosu.
Krok 5: Zamrożone obrazy
Poprzednia działalność jest kontynuowana. Uczestnicy są poinstruowani, aby słuchali, jak prowadzący klaska, gdy wykonują swoje zadanie. Kiedy usłyszą klaskanie, powinni zastygnąć w ruchu i zrobić grupowy nieruchomy obraz żądania politycznego i przytrzymać go przez ok. 5 sekund. Następnie facylitator ponownie klaszcze i kontynuują jak poprzednio.
Krok 6: Dodawanie muzyki i piosenki
Krok 5 można teraz połączyć z muzyką i piosenkami zaangażowanymi społecznie. Uczestnicy uzgadniają akompaniament muzyczny i/lub piosenki, które pasują do tematu. Następnie ćwiczenie z kroku 5 jest rozwijane w bardziej uporządkowany sposób, tak że wszystkie elementy łączą się i całe ćwiczenie staje się flash mobem: symultanicznym ruchem „choreograficznym”, przeplatanym zamrożonymi obrazami i połączonym z piosenkami i/lub muzyką.

Trener zachęca wszystkich członków do zajęcia pozycji lidera, a także przypomina potencjalnie zbyt chętnym liderom, aby ustąpili miejsca mniej asertywnym uczestnikom. Upewnij się, że grupa rozumie i wykonuje każdy krok, zanim przejdzie do następnego.

Jest to zaawansowana metoda, więc nie należy jej stosować zbyt wcześnie w trakcie szkolenia/warsztatu. Upewnij się, że wcześniej wprowadziłeś wystarczające ćwiczenia budowania zespołu i dynamiki grupy, aby uczestnicy czuli się komfortowo ze sobą i z pracą w teatrze.